برداشت های گوناگون از یک اثر

نقاشان انتزاعی برای توصیف احساسات و ادراکاتی که خیلی وقتها نمی توانند با کلمات بیان شوند، از رنگ و فرم استفاده می کنند. وقت دیدن یک اثر آبستره یا انتزاعی، خیلی بهتر است بگوییم که با دیدنشان «چه احساسی داریم»، تا این که درباره شان «چه فکر می کنیم»؟
اغلب آن چه را که ما «می بینیم»، انعکاسی است از آن چه «هستیم». گاهی ممکن است آن چه را که صاف و ساده می بینیم، دیگران اصلاً نتوانند بینند. گاهی می توانیم دیگران را متقاعد کنیم تا آن چه را که می بینیم، دیگران هم ببینند و گاهی هم به دلایل متفاوت این اتفاق نمی افتد. این مشکل تعبیر و تفسیر (که آن چه ما می بینیم بستگی به آن دارد که چه کسی هستیم) در زندگی عمومیت دارد. یادم می آید که در جایی به نقل از نقاشی خواندم که یک بار یکی از نقاشی های آبستره اش را به کلیسایی می بَرَد که بومیان آمریکایی به آنجا می رفتند. نقاشی در سایز بسیار بزرگی کار شده بوده. می گفت می توانستم آن دردی را که بیشتر بیننده ها از دیدن آن اثر احساس می کردند، درک کنم. یکی می آمد و با شعف ابراز می کرد که این نقاشی را دوست دارد، چون در آن روح عشق و پرستش خداوند را به وضوح نشان داده است یا دیگری می آمد و می گفت که آن را دوست دارد چون دروازه های جهنم را به طور آشکار در آن می بیند. حالا آن نقاشی واقعاً «دربارهء» چه بوده، عشق خدا و یا آتش مقدس، وحشت از جهنم و یا ندای الهی...؟هنر آبستره غالباً یک آینه است، وقتی به آن نگاه می کنیم، بیشتر از آن که ببینیم چه نقشی روی بوم کشیده شده است، خودمان را در آن می بینیم.