آغاز دوباره

زمان زیادی از آخرین باری که اینجا نوشته‌ام می‌گذرد. می دانم که بارها زمان گذاشته‌اید و سراغ زن نارنجی آمده‌اید و با دست خالی بازگشته‌اید. می‌دانم که یک پوزش بلندبالا به همگی‌تان بدهکارم، چنان که سپاسگزارم برای ایمیل‌ها و کامنت‌هایی که در آنها سراغم را می‌گرفتید. چون و چرای نبودنم بازمی‌گردد به رویدادهای کنونی ایران و تأثیرشان بر ذهن و روحم، چنا‌ن‌چه حتی نقاشی‌هایی را هم که در این مدت کشیده‌ام به پایان نرساندم. اگرچه تا آنجا که می‌شد طراحی کردم، کتاب خواندم و فیلم تماشا کردم. از آنجا که شاید بدانید تا چه اندازه برایم مهم است تا آن چه در این جا با شما قسمت می‌کنم با دل و روحم هماهنگ باشد و در این میان نیز نمی‌توانستم همچون گذشته به چیستی هنر فکر کنم، باور می‌کنید که نوشتن دراین‌باره چقدر برایم دشوار بود.
ناخودآگاه جمعی همه‌مان در انتظار یک دگرگونی بزرگ است. دگرگونی نابی که شاید بتواند با گستردن بالهای حقیقت، به پرسشهایی که از پس ِ سالها در ذهنمان اسیر مانده بود بال ِ پرواز دهد.
******
دوست داشتم برای آغاز دوبارهء زن نارنجی، این فیلم انیمیشن دو بخشی (بخش اول، بخش دوم)، برگرفته از زندگی مجسمه‌ساز سوییسی آلبرتو جاکومتی را با هم ببینیم. با این که می‌دانم سرعت اینترنت در ایران تا چه اندازه پایین است، اما پیوند این انیمیشن و پیوندهای دیگری که به سرعت بالای اینترنت نیاز دارد اینجا خواهد ماند تا شاید بشود روزی همه با هم دوباره تماشایشان کنیم.
به امید آن روز

«یک روز زمانی که داشتم طرح دختر جوانی را می‌کشیدم، ناگهان پی بردم که تنها چیزی که در او زنده است، نگاه خیرهء اوست. دیگر بخش های سرش برایم جمجهء مرده‌ای بیش نبود. کسی که می‌خواهد مجسمهء آدم زنده‌ای را بسازد، بی‌شک بداند آن چه آن را زنده می‌سازد نگاه خیرهء اوست. چیزهای دیگر قابی بیشتر برای آن نگاه نیستند». از گفته‌های هنرمند

آلبرتو جاکومتی در اینترنت

دربارهء نگاه ابدی

کتابی دربارهء این هنرمند
بی‌بی‌سی در تاریخ چهارم فوریه، دو روز پس از این پست