ستاره‌داران

گفتی
که نگاهمان هماره به انتهای جهان دوخته است،
در حسرت آن که شاید کسی برایمان
خبری از ستاره‌های دوردست بیاورد!
اما همه‌مان «هوانوردیم» بوبن،
و از دل برای خود ستاره ساخته‌ایم!
نمی‌دانی که در کمانهء پرواز،
آن که برنده است،
همان است که در جهش
بیش از همگان
سر فرود آورده است؟
همهء چاه‌ها خشک است، درست،
و عکس ستارهء تو زیبندهء هیچ سطلی نیست!
اما فراموش نکن که می‌گفتی:
«همین کفایت می‌کند
تا به رغم بی‌کرانگی نکبت،
امید بی‌گزند بماند.»